Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα, οι ορθόδοξοι Άγιοι της Αγάπης



Εορτάζοντες την 13ην του μηνός Φεβρουαρίου


Οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα οι Απόστολοι     

Ο Όσιος Μαρτινιανός 

Ο Άγιος Ευλόγιος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας 

Ο Όσιος Συμεών κτήτορας της Μονής Χιλιανδαρίου Αγίου Όρους 

Οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα οι Απόστολοι ήταν ζευγάρι Ιουδαίων από τον Πόντο, σκηνοποιοί και οι δύο στο επάγγελμα. Κατοικούσαν στην Κόρινθο, εξασκούσαν το επάγγελμα τους και είχαν ζωή ευσεβέστατη.

Η θερμή φιλοξενία τους στον Απόστολο των Εθνών και ομότεχνό τους Παύλο, όταν αυτός ήλθε στην Κόρινθο, έμεινε παροιμιώδης. Μάλιστα, τον ακολούθησαν και σε διάφορες περιοδείες του όπως στην Έφεσο, βοηθώντας αυτόν αλλά συγχρόνως καταρτιζόμενοι από την εν Χριστώ διδασκαλία του.

Τόσο πολύ είχε ενθουσιάσει τον Απ. Παύλο ή φλογερή πίστη και ή ακούραστη εργατικότητα του Ακύλα και της Πρίσκιλλας, ώστε σε μια επιστολή του εκφράζεται γι' αυτούς ως εξής: "Χαιρετήστε εγκάρδια την Πρίσκιλλα και τον Ακύλα, πού είναι συνεργάτες μου εν Χριστώ Ιησού. Αυτοί, για να σώσουν τη ζωή μου, έβαλαν τον τράχηλο τους κάτω από το μαχαίρι και κινδύνευσαν να σφαγούν. Στους οποίους δεν είμαι μόνο εγώ ευγνώμων, αλλά και όλες οι Εκκλησίες των εθνών" (Προς Ρωμαίους, ιστ' 3-4).

Αλλά ή αφοσίωση και ή φιλόξενη διάθεση του ζευγαριού αυτού προς το μεγάλο εργάτη του Ευαγγελίου Παύλο, μας θυμίζει τα λόγια του Κυρίου μας: "Ό δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου λήψεται" (Ευαγγέλιο Ματθαίου, Γ 40-42). Δηλαδή, εκείνος πού υποδέχεται τον δίκαιο λόγω του ότι είναι δίκαιος, θα πάρει την 'ίδια ανταμοιβή πού θα πάρει και ο δίκαιος.

Και πράγματι, ο Ακύλας και ή Πρίσκιλλα εντάχθηκαν στους Αγίους της Εκκλησίας, και μάλιστα με τον τίτλο των αποστόλων.

Ο Όσιος Μαρτινιανός έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μικρού, στις αρχές του Ε' μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης και από μικρός έτρεφε στην ψυχή του ακοίμητη τη φλόγα της ευσέβειας. Θέλοντας δε να αφοσιωθεί στην ερημική ζωή, έστησε τη σκήτη του στα όρια του όρους Κιβωτού όπου απλωνόταν κατάλληλη έρημος για την καλλιέργεια του ησυχαστικού βίου.

Εκεί περνούσε τον καιρό του με προσευχή, μελέτη, εργασία και άσκηση. Η φήμη της ευσέβειας και της αρετής του δεν άργησε να φθάσει σ' όλη τη γύρω περιοχή και να φέρει στο κελί του πλήθη μετανοούντων και δυστυχισμένων, πού ζητούσαν τις συμβουλές και την παρηγοριά του. Μεταξύ των άλλων έρχονταν και γυναίκες και κόρες, ζητώντας στήριγμα κατά των καταιγίδων και ασπίδα κατά των πειρασμών της ζωής.

Ο Μαρτινιανός, κάνοντας το έργο του πνευματικού, πήγε σε πολλά μέρη. Τελικά κατέληξε σ' ένα ησυχαστήριο έξω από την Αθήνα. Συχνά δε έλεγε τα λόγια των αποστόλων Πέτρου και Παύλου: ότι ο Διάβολος περιέρχεται σαν θηρίο και ζητά ποιόν να καταπιεί. Οφείλουμε λοιπόν να προφυλαγόμαστε από τις επιθέσεις του, έτοιμοι πάντοτε για να τον αποκρούσουμε. Πέθανε σε βαθιά γεράματα στο ερημητήριό του.

 Ο Άγιος Ευλόγιος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας  έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μαυρικίου (582-602) και έκανε Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας προ του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος στα χρόνια 579-607.

Έζησε ζωή αγία, έκανε και πολλά θαύματα, ένα από τα όποια είναι και αυτό. Όταν ο Άγιος Λέων, επίσκοπος Ρώμης, έγραψε την πολυθρύλητη εκείνη επιστολή της Ορθοδοξίας και την έστειλε στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο, πού έγινε στη Χαλκηδόνα, τη διάβασε ο Όσιος αυτός Ευλόγιος και όχι μόνο την επαίνεσε αλλά και σ' όλους τη διακήρυξε.

Ο θεός θέλοντας να χαροποιήσει και τους δύο Αγίους άνδρες, έστειλε Άγγελο στον Ευλόγιο, με σχήμα Αρχιδιακόνου του Λέοντα, πού τον ευχαριστούσε διότι αποδέχτηκε την επιστολή του Λέοντα. Ο Ευλόγιος συνομιλούσε με τον Άγγελο, νομίζοντας ότι συνομιλούσε με τον Αρχιδιάκονο του Πάπα Λέοντα. Όταν όμως έγινε άφαντος ο Άγγελος από μπροστά του, τότε κατάλαβε ότι ήταν Άγγελος Κυρίου και αφού ευχαρίστησε τον Θεό, παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια Του.

Ο Όσιος Συμεών κτήτορας της Μονής Χιλιανδαρίου Αγίου Όρους ήταν βασιλιάς των Σέρβων με το όνομα Στέφανος Α' Νεμάνια και πατέρας του οσίου Σάββα, πρώτου Αρχιεπισκόπου Σερβίας (14 Ιανουαρίου). Το 1196 παραιτήθηκε από τον θρόνο και αναχώρησε στο Άγιον Όρος, όπου μαζί με τον γιο του έκτισε τη Μονή Χιλιανταρίου και αφού έζησε ζωή όσια, απεβίωσε ειρηνικά.

Αναδημοσίευση από www.pigizois.net/sinaxaristis




«ΖΕΥΓΟΣ ΑΓΙΟΛΕΚΤΟΝ» ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ
(13 Φεβρουαρίου)
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα


Οι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήσαν ένα ευλογημένο ανδρόγυνο. Κατάγονταν από τον Πόντο και κατοικούσαν στην Κόρινθο. Ήσαν και οι δύο σκηνοποιοί στο επάγγελμα και είχαν την μεγάλη ευλογία στην ζωή τους να γνωριστούν με τον Απόστολο Παύλο, όταν εκείνος πήγε στην Κόρινθο. Τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους και εργάζονταν μαζί, αφού ήσαν ομότεχνοι.

Όπως είναι γνωστόν ο Απόστολος των Εθνών για να εξασφαλίζει τα καθημερινά έξοδά του και να μην επιβαρύνει κανέναν, ασκούσε το επάγγελμα του σκηνοποιού. Οι άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του και έγιναν έμπιστοι φίλοι και συνεργάτες του. Ήταν γι’ αυτούς απλανής διδάσκαλος και φωτισμένος πνευματικός Πατέρας.

Το ότι δεν είχαν σαρκικά παιδιά τούς διευκόλυνε, σίγουρα, στις μετακινήσεις τους και τούς έδωσε την δυνατότητα να τον ακολουθήσουν σε διάφορες περιοδείες του. Τον διακονούσαν και συγχρόνως τρέφονταν με τα ζωήρρυτα νάματα της θεόπνευστης διδασκαλίας του.

Σε μερικές επιστολές του, όπως στην Α' προς Κορινθίους και στην Β' προς Τιμόθεον, τούς στέλλει χαιρετισμούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του τούς επαινεί και τούς ευχαριστεί ο ίδιος προσωπικά, αλλά και εκ μέρους των κατά τόπους Εκκλησιών, για την αυταπάρνηση και την ανιδιοτελή τους αγάπη. «Χαιρετήστε την Πρίσκιλλαν και τον Ακύλαν, τούς συνεργάτας μου εν Χριστώ Ιησού, οι οποίοι χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν και τούς οποίους όχι μόνον εγώ ευχαριστώ, αλλά και όλαι αι Εκκλησίαι των εθνών» (κεφ. ιστ', 3-4).

Μελετώντας τις Πράξεις των Αποστόλων, που συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τούς βλέπουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο στην Συρία και κατόπιν στην Έφεσο. Μάλιστα στην Έφεσο συναντήθηκαν με τον Απολλώ, τον οποίον επήραν κοντά τους και του ανέπτυξαν ακριβέστερα την «οδόν του Θεού». Ο Απολλώ ήταν φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου, αλλά δεν γνώριζε τα περί της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος, «δι’ επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων», στους βαπτιζομένους. Αυτός εγνώριζε μόνον το βάπτισμα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο όμως ήταν βάπτισμα μετανοίας.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου αυτού ανδρόγυνου πολλά μπορούμε να αναπτύξουμε. Περιοριζόμαστε όμως στα παρακάτω:

Πρώτον, το γεγονός ότι δεν είχαν αποκτήσει παιδιά δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στην ζωή τους και δεν στάθηκε ικανό να παγώσει την αγάπη τους και να ψυχράνει τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις. Και τούτο γιατί η ποιότητα της αγάπης τους ήταν τέτοια, που δεν ήταν δυνατόν να επηρεασθεί από αυτό το γεγονός. Ήταν αληθινή αγάπη, ανιδιοτελής και όχι σαρκική και εμπαθής. Αγαπούσαν και οι δύο τον Θεό και αυτή η αγάπη τούς ένωνε και μεταξύ τους.

Το γεγονός ότι δεν τεκνοποίησαν το είδαν σαν θέλημα του Θεού και έκαναν υπακοή, διατηρούντες έτσι την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ τους. Βέβαια, τα παιδιά είναι καρπός της συζυγίας και η απουσία τους δημιουργεί ίσως κάποια προβλήματα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η παρουσία των παιδιών στον γάμο είναι χωρίς προβλήματα.

Πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τούς συζύγους ότι τα παιδιά είναι καρπός και όχι σκοπός του γάμου. Γιατί σκοπός του κατά Χριστόν γάμου, όπως και της κατά Χριστόν παρθενίας, είναι η θέωση, η σωτηρία της ψυχής. Ο γάμος, όπως και η παρθενία είναι δύο δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέλος.

Όταν τίθεται η τεκνοποιΐα ως ο σκοπός του γάμου, τότε είναι φυσικό στην αντίθετη περίπτωση να υπάρχει απογοήτευση με όλα τα επακόλουθα. Εάν θεωρείται πρόβλημα και δοκιμασία η απουσία των παιδιών στον γάμο, η παρουσία και η ανατροφή τους είναι στην πραγματικότητα γολγοθάς και σταυρός. Η αποδοχή του θελήματος του Θεού, σε κάθε περίπτωση, διασφαλίζει την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των συζύγων. Η ανιδιοτελής προσφορά και η διακονία προς τούς «ελαχίστους αδελφούς του Χριστού», συμβάλλει τα μέγιστα στην απόκτηση εσωτερικής πληρότητας.

Δεύτερον, το ότι δέχονταν την καθοδήγηση και τις συμβουλές του Αποστόλου Παύλου στα διάφορα προβλήματα που αναφύονταν στις μεταξύ τους σχέσεις, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διασφαλίζεται η μεταξύ τους ενότητα και να αυξάνει η αγάπη. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το να μη φθίνει, δηλαδή, και να ξεθωριάζει η αγάπη με το πέρασμα του χρόνου, αλλά αντίθετα να αυξάνεται και να δυναμώνει.

Το να έχουν οι σύζυγοι πνευματικό πατέρα και να τον συμβουλεύονται, αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία τους. Αντίθετα, μάλιστα, την διασφαλίζει και τούς βοηθά να αποφεύγουν τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα λάθη και να φθάνουν στην, κατά το δυνατόν, ορθότερη λύση των διαφόρων προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν, κατά καιρούς, στην ζωή τους.

Ο πνευματικός Πατέρας έχει την δυνατότητα να βοηθά ουσιαστικά, επειδή το κάνει με τον φωτισμό του Θεού, αλλά και επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και γι’ αυτό έχει την δυνατότητα να βλέπει τα πράγματα καθαρότερα και να τα αντιμετωπίζει με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου, όταν ψάλλεται ο «χορός του Ησαΐα», ο Ιερεύς προπορεύεται των Νεονύμφων κρατώντας στα χέρια του το Ευαγγέλιο. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιερεύς, ως πνευματικός πατέρας, πρέπει να προπορεύεται και οι νεόνυμφοι να τον ακολουθούν, δηλαδή να τον συμβουλεύονται και να τον υπακούουν.

Και, βέβαια, αυτός θα πρέπει να τούς καθοδηγεί όχι βάσει δικών του σκέψεων και στοχασμών, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα του ιερού Ευαγγελίου. Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τούς αγίους Ακύλα και Πρίσκιλλα: «χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν», φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής των Αγίων, τον τρόπο της ζωής τους και την ποιότητα της αγάπης τους, που δοκιμάστηκε και άντεξε στις πιο αντίξοες συνθήκες και που με το πέρασμα του χρόνου αυξανόταν συνεχώς και δυνάμωνε.

Αναδημοσίευση από www.parembasis.gr


Όπως βλέπουμε η ορθοδοξία εορτάζει τους Άγιους της Αγάπης, τους Άγιους Ακύλα και Πρίσκιλλα την 13ην του μηνός Φεβρουαρίου, μία μέρα (τυχαίο;) πρίν τον άγιο βαλεντίνο (στα Αγγλικά ούτε καν άγιο μερικές φορές, σκέτο Valentine's Day) των ερωτευμένων καθολικών.

Βέβαια, θα μου πείς,  - μην γκρινιάζεις, άσε να γίνει λίγος τζίρος στην αγορά, να πουληθεί κανένα λουλούδι, κανένα σοκολατάκι, κάποιο δώρο, μέρες κρίσης που είναι!

Εντάξει, συμφωνώ ότι είναι μία ανάσα για την αγορά και σαν τέτοια, την δέχομαι! Απλώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου το πόσο έχουμε ξεχάσει την α-λήθεια, δηλ. το να μήν Ξεχνάμε!

Άγιοι Ακύλα και Πρίσκιλλα πρεσβεύσατε υπέρ ημών!



Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε»

Και να λες την ευχή ...


Δεν προλαβαίνω να χαιρετίσω την εικόνα, καθώς σε λίγο θα αναχωρήσει το λεωφορειάκι για την Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας όπου είναι ο προορισμός μου. Νοερά βέβαια, «προσκυνώ» όλα τα προσκυνήματα, έχουν δεν έχουν αυτά κάποια σχετική φήμη ή ιδιαίτερη «αξία», σύμφωνα με την ανθρώπινη κρίση.

Πιστεύω δε στα λόγια που είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός όταν ρωτήθηκε που να λατρεύεται ο Θεός, ότι από εδώ και πέρα (από την εποχή του Κυρίου μας και μετά δηλ.) ο Θεός λατρεύεται σε κάθε τόπο και κάθε μέρος και κάθε ώρα, (χωρίς βέβαια να θεωρώ ότι δεν χρειάζονται οι εκκλησίες, στις εκκλησίες πάμε για να «πάρουμε», όλες τις άλλες ώρες που πρέπει να προσευχόμαστε, προετοιμαζόμαστε για να πάμε στις εκκλησίες και να «πάρουμε»). Ο Απόστολος Παύλος δε, συμπλήρωσε το κάθε ώρα με το γνωστό «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Και λέγοντας αυτά, θυμήθηκα έναν Γέροντα σε ένα κελί στην Κερασιά, ψηλά πάνω από την Ι. Σκήτη Αγίας Άννας. Θα είναι τώρα 25 χρόνια περίπου, που δούλευα σ' αυτόν τον Γέροντα αλλά ακόμη θυμάμαι τα λόγια του όταν την πρώτη μέρα που δούλεψα εκεί, αφού διαβάσαμε το Απόδειπνο και ήταν πλέον η ώρα να κοιμηθούμε εγώ θέλησα να πάω στο αποχωρητήριο.

Δεν είχα μάθει τα κατατόπια ακόμα και ρώτησα τον γέροντα να μου πει που είναι (ασφαλώς και ήταν έξω από το κελί). Ο γέροντας μου έδωσε ένα φακό, είχε νυχτώσει ήδη, βγήκαμε έξω και μου έδειξε ένα μικρό ξύλινο αποχωρητήριο λίγο πιο εκεί.

- Να σβήσεις τον φακό όταν μπεις μέσα, μου είπε, και όταν κάτσεις το κεφάλι ψηλά και να λες την ευχή!


Μου φάνηκε πολύ παράξενο που μου είπε να λέω την ευχή σε ένα τέτοιο μέρος αλλά δεν είπα τίποτε και έκανα υπακοή στα λόγια του. Ο διορατικός γέροντας κατάλαβε την έκπληξή μου και την άλλη μέρα στο διάλειμμα για φαγητό ανάμεσα στα άλλα μου είπε ότι ακόμη και τέτοιες στιγμές και σε τέτοια μέρη, όπως το σώμα ασχολείται με τα δικά του και το μυαλό πρέπει να ασχολείται με τα δικά του.

Έτσι και τον πειρασμό αποφεύγουμε και  αδιαλείπτως προσευχόμαστε. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια ιδιαίτερη στιγμή ή ιδιαίτερο μέρος που πρέπει να σταματάμε την προσευχή!


Η ώρα της αναχώρησης έφθασε και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι για την Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας. Η απόσταση από τις Καρυές είναι περίπου 40 χλμ. αλλά η διαδρομή θα διαρκέσει τουλάχιστον μια ώρα και ένα τέταρτο λόγω του κακοτράχαλου δρόμου.